|
อย่าได้เอาเป็นเยี่ยงอย่าง...
|
อย่าได้เอาเป็นเยี่ยงอย่าง... พี่ ๆ เพื่อน ๆ หลายท่านคงเข้ามาเยี่ยมเยียน รวมถึงฝากคำถามในกระทู้ไว้ แล้วพบว่ากระทู้ถูกปล่อยให้ร้างมาเป็นสัปดาห์ ๆ ได้อย่างไร คล้าย ๆ คนดูแลจู่ ๆ ก็เกิดไม่ใส่ใจขึ้นมาซะอย่างงั้น... เสียชื่อ... เสียชื่อ... วันนี้ได้ฤกษ์ดี ฤกษ์สะดวก ... ขอใช้โอกาสนี้บอกเล่าเก้าสิบ ไขข้อข้องใจให้ทุกท่านได้ทราบว่า เหตุไฉนอิชั้นถึงปล่อยหน้ากระดานให้เวิ้งไปได้น้านนาน... ...อย่าได้เอาเป็นเยี่ยงอย่าง... จั่วหัวไว้เสียน่าเกลียดน่ากลัวตัวห้าบาท มันเรื่องอะไรกันหนอ... ก็เมื่อประมาณเกือบ ๆ เดือนมาแล้วแล้ว จู่ ๆ ก็ปวดจุกแถว ๆ ลิ้นปี่ขึ้นมาซะงั้น เป็น ๆ หาย ๆ มา 4-5 วัน ... รู้แล้ว อย่างน้อยกรดไหลย้อนจะมาเยือนแน่แท้ จริง ๆ แล้วอาการนี้เคยเป็นเมื่อประมาณ 2-3 ปีมาแล้วทีนึง แต่อาศัยรีบปรับเปลี่ยนการกินการนอนโดยไว ... อาการก็ทุเลา มาหนนี้...สงกะสัย ด้วยอายุที่มากขึ้น ผ่านการเปลี่ยนบัตรประชาชนมาแล้วหลายรอบ ( ... คือบัตรมันหายบ่อยน่ะค่ะ ;p ) ผนวกกับการเป็นมนุษย์บ้างาน ทานอาหารไม่ตรงเวลา พักผ่อนน้อย เช้าวันหนึ่ง ตื่นขึ้นมาด้วยอาการเจ็บลิ้นปี่น้อย ๆ ... นั่นแน่ ... เค้ายังอยู่ อาหารเช้าก็มีกับข้าวหลากหลายสารพัด หนึ่งในนั้นคือแกงเขียวหวานไก่ของโปรด ทานเสร็จ ไม่ทันถึง 5 นาที ... เรอหนึ่งเอิ้ก พร้อมแสบกลางอกเหลือประมาณ (อ้อ... ที่โฆษณากาวิสค่อนเค้าบอก คงเป็นเยี่ยงนี้ เหอ เหอ...) "เดี๋ยวคงหายมั้ง"... ปลอบใจตัวเองซะหน่อย จากนั้นมีอันต้อง"วิ่งงาน" ... ขับรถไปบางนา โอ้โห... ตลอดทางทั้งไปและกลับ อิชั้นถึงกับต้องเอาถุงก๊อปแก๊ปมาวางรอไว้บนตักล่ะค่ะ ก็ทั้งจุก ทั้งเสียด ทั้งแสบ ทั้งพะอืดพะอม คือ อาหารที่ทานเข้าไป มันคงเลือกทางไปไม่ถูก "กลับตัวก็ไม่ได้... จะเดินต่อไปก็ไปไม่ถึง..." นาทีนั้นเพลงพี่เบิร์ดเพลงนี้อธิบายสถานการณ์ได้ดีที่สุด T T เกือบสามชั่วโมงที่ทนทรมาน (แต่ด้วยหน้าที่ต้องมาก่อน...สู้ต่อไปโอชิน) อิชั้นก็กลับมาถึงร้านเป็นที่เรียบร้อย... พร้อมยื่นใบลางานชั่วคราวอย่างด่วนให้เจ๊แมว...คุณแม่หัวแก้วหัวแหวน ...ขอไปหาหมอหน่อยน้าค้า... ม่ายหวายเลี้ยวน่อ... "รีบไป รีบมานะ.. ร้านไม่มีคนเฝ้า..." อนุญาตพร้อมกำชับให้กลับมาประจำการโดยไว... ซ้อนมอเตอร์ไซด์ที่วิ่งงานกันอยู่เป็นประจำ กะว่าหาหมอแป๊บเดียว เดี๋ยวหมอจ่ายยาเสร็จ ก็คงทันเวลาพอดีมอเตอร์ไซด์วิ่งงานเสร็จ มารับกลับบ้านรอบเดียวเลย.. ที่ไหนด้ายยยยย... "คุณอาการหนักนะ... ต้องส่องกล้อง..." ...หืม... กรดไหลย้อน บวก โรคกระเพาะนิดหน่อยที่คิดไว้ คงไม่ใช่แค่นั้นเสียแล้ว ถึงกับต้องแอดมิทด่วน ส่องกล้องตรวจทางเดินอาหารกันเลยทีเดียว ... อาการคงมากพอสมควรแฮะเรา... หลังจากผ่านขั้นตอนชวนขนหัวลุกในห้องตรวจ (ด้วยจรรยาบรรณของผู้ป่วยที่ดี จึงไม่อาจบอกกล่าวถึงขั้นตอนต่าง ๆ ได้... ) ผลปรากฎว่า... กรดไหลย้อนค่อนข้างมาก กระเพาะอาหารอักเสบนิดหน่อย ต้นลำไส้เล็กเป็นแผลค่อนข้างลึก ที่สำคัญ... "คุณมีเชื้อแบททีเรีย (บลา บลา บลา...จำชื่อไม่ได้ ) ที่เป็นอาจสาเหตุของมะเร็งได้" หลังจากซักถามกับคุณหมอจนกระจ่าง... ก็กลับร้านมาตั้งหลัก T T 2 สัปดาห์ ที่ต้องกลับมาดูแลตัวเอง พร้อมทานยาฆ่าเชื้อแบคทีเรียที่(ไม่เคย)รัก ทานอาหารได้ครั้งละ 4-5 คำ ลดอาหารสจัด และย่อยยาก เข้านอนโดยไวทุกวัน ส่วนงาน...อยากจะทำให้น้อยลง... แต่ไม่รู้จะลดตรงไหน งานเยอะไปซะทุกตรง งือ งือ... จำใจต้องตัดงานออนไลน์ซึ่งต้องยอมถือว่าเป็นงานที่ไม่เร่งด่วนเสียชั่วคราว จึงเป็นที่มาว่าทำไมเจ้าพิมพ์มณีจึงทิ้งกระดานสนทนาไปเสียนานหลายสัปดาห์ พี่ ๆ เพื่อน ๆ อย่าได้เอาเป็นเยี่ยงอย่างนะคะ ... เจ็บป่วยแต่ละครั้ง ต้องเสียทั้งเวลา ทั้งเงิน ทั้งงาน...เฮ่อ !! ป่วยคราวนี้...เห็นทีเป็นสัญญาณเตือนจากร่างกายที่รัก ครั้งที่ 1 ต่อไปคงต้องรักษาสุขภาพและสมดุลชีวิตให้มากขึ้น จะได้อยู่รับใช้พี่ ๆ เพื่อน ๆ ไปได้อีกนาน ๆ จึงอยากฝากพี่ ๆ เพื่อน ๆ ว่าอย่าลืมดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ ร่างกายต่างกับรถยนต์ตรงที่ว่า เสียไปแล้ว ไม่สามารถหาอะไหล่อื่นมาใส่ให้สมรรถนะเหมือนเดิมได้ ก่อนไปพักผ่อนวันนี้ ขอฝากคำพระไว้สักหน่อยนะคะ พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต พึงสละชีวิต เพื่อรักษาธรรม แล้วพบกันใหม่เร็ว ๆ นี้นะจ๊ะ สวัสดีค่า... พิมพ์มณี ป.ล.ทุก ๆ คำถามที่ฝากไว้ทั้งทางกระทู้และอีเมลล์ จะพยายามตอบให้เร็วที่สุดนะคะ |
|
|
Visits: 16,777,220
Today: 7,504
PageView/Month: 154,156
Last Update: 13/1/2567
|
|
|
|
|
|
|
|